Het is even wennen. Samenwerken met je schoonzoon. Lev, afgestudeerd aan de kunstacademie, heeft een frisse kijk op de wereld. Bij een op Rietveld geïnspireerd huis heeft hij, als aanvulling op mijn tuinontwerp, een veranda bedacht die als een meubelstuk in elkaar steekt.
De klant die aanvankelijk voor het geijkte plaatje ging, was gelijk enthousiast over het bijzondere bedenksel. Ook de tweedehands gevelplaten werden staande de vergadering goedgekeurd. Ik was met stomheid geslagen. „Die jongen kan stront verkopen.”
De aanleg vordert inmiddels gestaag. Ik geniet met volle teugen. Het ontwerp is de aanloop, maar de uitvoering is de sprong! Hier worden de waarden van het plan verzilverd. Ook de veranda vordert gestaag waarbij het me opvalt dat deze alle aandacht krijgt. Op zaterdag ontvang ik van de klant zeven foto’s op de app, allemaal van…juist. Gedwee zet ik ze door op de familie-app. „Ochtendzon op de achterwand, de tuin doet er niet toe.”
Op maandagmiddag komt de klant even kijken naar…juist, weer die K. veranda. Doet het zeer? Ja en nee. Natuurlijk gun ik het hem. En zijn creatie is écht een enorme verrijking in de tuin. De kers op de taart. Maar toch wringt het. Ik heb het gevoel dat ik in mijn eer word aangetast. Ik sta maar een beetje te knoeien in de schaduw van dit talent. Zoiets.
„Gun hem de inhoud, maar stuur op het proces.” Met deze woorden zet mijn zwemmaatje mij diezelfde avond weer met beide benen op de grond. „Het doel is niet een veranda of een terras. Maar een samenhangende plek waar mensen zichzelf kunnen zijn, daar staan jullie beiden voor!” Zo, die zit. Daar kan ik het mee doen.
Gedwee zwem ik mijn zestig baantjes. Met in gedachte de allermooiste tuinen die je je maar kan voorstellen.
