Afgelopen jaar heb ik aan een participatieproject project gewerkt hier in de wijk. Samen met de bewoners en vooral met de kinderen uit de buurt hebben we plannen gemaakt om een klein stukje braakliggende grond om te vormen tot een speelplek. Een op zijn zachts gezegd niet altijd vlot lopend proces.
Tussen planvorming en realisatie lag een waar mijnenveld. Was het niet het budget, dan wel de grond die mogelijk vervuild was en waarin misschien bommen in zouden zitten. Dan weer zat het enthousiasme in het slop. Ik had niet gedacht dat het nog tot uitvoering zou komen. Maar uiteindelijk bleek vorige maand dat het plan toch aangelegd kon worden.
Afgelopen woensdagavond dacht ik, laat ik eens kijken hoe het er bij ligt. Ik ging er heen met de gedachte dat er niemand meer zou zijn, nu ook de scholen weer begonnen zijn. Maar niks was minder waar. Toen ik aankwam werd ik al snel door een drietal jongens staande gehouden. „Dit is ons terrein, oprotten!” Ik knipperde even met mijn ogen. „Nee, grapje hoor meneer. Hoe gaat het met u? Hebt u ervoor gezorgd dat de tweede glijbaan in de helling is gekomen? Komt u naar onze hut kijken? Moet u wel even bukken hoor, vindt u dat erg?”
Een stortvloed aan plezier wordt over me heen gegoten. De kinderen van top tot teen zwart van het spelen, want gras had nog geen kans gehad zich te vestigen. De hut wordt me met grote trots gepresenteerd. De fantasie van de kinderen werkt aanstekelijk. Ik word eventjes gekatapulteerd naar mijn eigen kindertijd. De speelplek, vorige maand nog een onbespeelbaar, braakliggend stukje grond, was getransformeerd en eigen gemaakt. Klaar om nog vele avonturen te beleven. Ik bedacht onmiddellijk dat al het gedoe het helemaal waard was geweest. Daar doe je het voor.
