Een half jaar geleden was ik ook al op deze plek. Een binnentuin van een verlaten ambachtschool, midden in de stad. Er staan oude bomen: een spontane esdoorn en een linde. Vlakken verharding liggen aan elkaar gebreid als jaarringen in de tijd: betontegels 30×30, grindtegels 40×60 in molenwiek en gebakken klinkers. De laatste stap naar natuursteen ontbreekt…
Ondanks dat het er een zooitje is, overal ligt afval, is het een geweldige plek. Hier moet een trouwlocatie komen.
Ik ben uitgenodigd door een horecaondernemer die van de oude school een locatie wil maken voor bruiloften en partijen. Het gebouw in neo-stijl biedt een ambiance in grandeur. Alleen, om hier een horeca voorziening van te maken is er zo’n half miljoen nodig. En die heeft de ondernemer niet. De bank komt voor een deel over de brug en met crowdfunding moet het laatste deel opgehoest worden. En dus zit ik samen met andere genodigden bijeen om de plannen aan te horen.
Nieuwsgierig door het initiatief ben ik hier gekomen. Eigenlijk heb ik hier niets te zoeken. Ik ken niemand en ben sowieso niet in de hoedanigheid om hier mijn spaarcentjes in te stoppen. Maar wie weet, door er bij te blijven, kan ik meedoen om van de binnentuin een succes te maken. In gedachten zie ik de tuin al voor me. De bomen laat ik staan, alleen opsnoeien om het invallende licht beter te benutten. De rest heel simpel en ingetogen om de ruimte te laten spreken. Mijn handen jeuken…
„Wilt u iets drinken?” Uit het niets komt de ober op me af. Ik schrik op uit mijn gepeins en bestel dececideerd een wijntje. „Doe maar wit..” „Droog?” „Graag.” „Chardonnay of liever Sauvignon Blanc?” Ik zucht, kijk de man moedeloos aan. Wat is dat toch, dat eeuwige kiezen? De plot van onze welvaartstaat.. Geef me gewoon wijn en lul niet! Maar ik beheers me. „Doe maar die laatste.”
Intussen is het gezelschap in beweging gekomen. Aan lange tafels zitten we aan en ik raak in een geanimeerd gesprek met een gezelschap uit Wassenaar. De wijn vloeit in alle smaken. Iedereen is het erover eens dat het restaurant er moet komen. Over risico wordt al lang niet meer gerept. Luid klinkt het waar de stamtafel moet komen, hoeveel korting op de drank, de gratis sigaren. Ik bestel nog een wijntje en ontspan me. Het is een veranderende tijd met nieuwe spelregels en dito kanskaarten. Zo te bezien komt het restaurant er wel, kan ik een mooi project realiseren… Met de groeten van Wassenaarse dames en heren.
