Het was elf uur ’s avonds en mijn medewerkers liepen in polonaise rond een kampvuur. Het was zo’n beetje de afronding van het jaarlijkse eindejaarsuitje. Weldra zouden ze, één voor één in beschonken toestand, met een taxi worden thuisgebracht. En dan: twee weken vrijheid.
Nog nooit zag ik ze de afgelopen twintig jaar zó uitzinnig. Er was duidelijk een hele grote behoefte aan ontlading. Ik was blij dat ik dit, weliswaar illegale, feestje door had laten gaan.
Traditiegetrouw sluit ik met mijn medewerkers het jaar af met een eindejaarsuitje. Amsterdam, Rotterdam, Antwerpen: allerlei steden deden we al aan. Vorig jaar hielden we ons netjes aan de coronaregels: het werd afgelast. Toen het er dit jaar naar uitzag dat het weer niet door kon gaan, ontstond er enige reuring. „We zitten normaal toch ook met z’n allen in de kantine?” Ik begreep het helemaal. Ik bemerkte de laatste weken dat sommige werknemers er min of wat doorheen zaten: alleen maar werken en geen enkel verzetje.
Ik belde een oude vriend die een Klimbos runt. Daar konden we terecht. Met inachtneming van de coronaregels kon een parcours van anderhalf uur worden afgelegd. Een andere kennis belde ik met de vraag of hij een buitenbarbecue kon regelen. Dat lukte. We hadden samen een dag om nooit te vergeten.
Het is niet alleen nodig om de accu soms op te laden, ook moet de spanning er soms eens af. Daar zijn allerlei mogelijkheden toe: avondje flink doorzakken, een heftige vrijpartij of een zware tocht op de mountainbike. Het maakt niet uit wat het is, als het maar gebeurt. Voor je het weet draai je door.
Wens iedereen voor 2022 een goede gezondheid, veel werkplezier en voldoende ontlading toe.
