In mijn arm knijpend verzeker ik me ervan dat ik hier écht sta. Hier droom ik al jaren van. Florence. De stad waar de wedergeboorte begon. De renaissance. En ik ben er nu getuige van.
Onze gids in het enorme Uffizi-museum is Rosa, een knappe Italiaanse met grote donkere ogen. Ze leidt ons, een klein groepje toeristen, langs de werken van Michelangelo, Botticelli en Leonardo. Ik hang aan haar lippen. Rosa wijst ons op de zoektocht van Da Vinci om met kleurtonen de compositie op te bouwen. Het is net een tuin ontwerpen, realiseer ik me.
Dan komen we in een grote zaal met drie enorme panelen met alle drie hetzelfde onderwerp: Maria met kind. „Deze werken uit de 13e en 14e eeuw laten de overgang van de middeleeuwen naar de renaissance zien”, doceert Rosa. „In het midden een paneel van Giotto uit 1310 en ernaast vergelijkbare panelen van rond 1290. Wat is het belangrijkste verschil?”
Zwijgend lopen we van paneel naar paneel. Alle drie tonen ze Maria met het kindje Jezus als een soort plakplaatje erop geschilderd. Het perspectief bestond duidelijk nog niet. Ze worden geflankeerd door engelen met gouden kransen. Ook al besef ik het historische karakter, het spreekt me niet echt aan. Er wordt iets geroepen over kleur en compositie maar dat is het niet.
„Boobs!”, roept Rosa waarbij ze naar haar borsten wijst. Starend naar het middelste paneel zie ik het nu ook. Borsten! Giotto heeft Maria afgebeeld met twee prachtige welvingen. „Dát is wat er gebeurt in de renaissance”, fulmineert Rosa. „De kunst richt zich vanaf dat moment op de mens in al haar natuurlijke schoonheid, dat jullie dáár geen oog voor hebben!” Mij werpt ze een vernietigende blik toe, waar ik niet van terug heb. Voor mij even geen wedergeboorte.
