Toen de vrouw des huizes me belde was haar verhaal ambivalent. Al ruim een jaar woonden ze met veel plezier in een nieuw gebouwd huis. Al hun dromen hadden ze verwezenlijkt.
Eindelijk een ruime tuin met een gazon, een trampoline voor de kinderen en last but not least een zitje aan het water. Maar toch: ‘het voelt niet goed’. Daar moest ik het mee doen.
Als je na een jaar al niet tevreden bent, terwijl het alles gekost heeft, wat is er dan misgegaan? Met die gedachte bel ik aan. De man en de vrouw ontvangen me hartelijk. We drinken koffie in de serre. Het valt me op dat de tuin bestaat uit losse onderdelen. Mijn handen jeuken om er meer samenhang in te brengen. De man ziet me kijken. “Er mist iets, maar ik weet niet wat. We zitten te denken aan een veranda, maar ik weet niet waar.”
Tsja, waar moet ik beginnen… Even niet concentreren op wat er is. Gewoon maar vragen stellen. De mensen leren kennen. Erachter zien te komen hoe ze leven. “Je lijkt wel een psycholoog!” zegt de vrouw. Dat beaam ik. Ik wil alles weten wat er toe doet om de mensen van dienst te zijn. Geen terughoudendheid nu.
Al snel ontstaat een idee van wat de tuin zou moeten zijn. Een plek voor de hele familie, met voldoende privacy. En dat is precies wat er aan ontbreekt. Het terras aan het water ligt helemaal open naar de straat. Het water is eigenlijk een slootje van amper 3 meter breed met aan de overkant een parkeerstrook. “Waarom wilden jullie eigenlijk aan het water zitten?”, vraag ik me hardop af.
“Hiervoor woonden we aan de Rijn”, is het schuchtere antwoord. Eigenlijk heb ik niks met water, maar de beweging van alle bootjes vonden we altijd zo leuk. Met stomme verbazing kijk ik ze aan. Hoe kun je het verzinnen. Niet de rust van het water wilden ze, maar de dynamiek van de beweging. En dus komt er een brede beplantingsstrook. Met veel kleur, geur en… beweging. Het kan verkeren…
