Kreeg een boze mail van een klant. Daarin stond: „Sinds wanneer sturen jullie deelfacturen?” Wat was het geval? We hadden bij deze klant een dag onderhoud in zijn tuin gedaan. Op een later tijdstip zouden we ook zijn gazon vervangen. Daar was nog geen afspraak voor gemaakt. Aangezien het onderhoudswerk was afgerond, vond ik het heel billijk een factuur te sturen. Hij had blijkbaar een andere mening.
Ik stuurde een mail waarin ik uitlegde dat het mij heel normaal leek dat hij geleverde diensten en materialen zou betalen. Waarom moesten we met afrekenen wachten tot vier weken later het gazon zou worden vernieuwd? Je gaat toch ook niet naar een winkel om een broek te scoren en vraagt dan om pas af te rekenen als je er over drie weken een jas bijkoopt?
En dan is het nog maar de vraag of een klant zich aan de betalingstermijn houdt. Voor je het weet is je geld maandenlang onderweg. Ik snap die denkwijze en dat gedrag niet. Je wilt iets hebben, maar dan wil je pas maanden later betalen. Waarom? Nu gaat het in dit geval om een particuliere klant. Die houdt zich doorgaans nog wel redelijk aan de betalingstermijn. Het bedrijfsleven heeft er een handje van de wettelijke betalingstermijn van twee maanden te hanteren. Gelukkig wil staatssecretaris Mona Keijzer op verzoek van MKB-Nederland de wetgeving gaan aanpassen en de betalingstermijn wettelijk op dertig dagen stellen.
Dat vind ik nog vrij lang. Zelf hanteer ik een betalingstermijn van veertien dagen en meestal wordt keurig op tijd betaald. Bij aanlegwerk moet een klant 25% vooruit betalen. Anders beginnen we niet. Die aanbetaling is eigenlijk nooit een probleem. Particulieren die na zestig dagen niet hebben betaald, krijgen een persoonlijk bezoek. Het liefst op onprettige tijdstippen. Zondagochtend 8.00 uur werkt heel fijn. Betalen, pannenkoek!
