Hèhè, eindelijk. Vandaag is de tuin af. De laatste dagen is met man en macht gewerkt om het allemaal af te krijgen en nu loop ik alles nog even na. Heerlijk in mijn eentje.
Ik ruim op, herstel wat straatwerk, plant de laatste nageleverde struiken en vul het grind aan. Al met al nog een hele klus, het zweet staat me op de rug. Maar het geeft niet. Ik kan altijd verliefd worden op zo’n bijna-af tuintje en staar dan ook regelmatig even naar het resultaat.
„Jij hard gewerkt!” Olga, de schoonmaakster staat nog met haar helm in haar handen. De Oekraïense vrouw kijkt me glimlachend aan. Ik had haar niet aan horen komen op haar brommertje. „Waar zijn jouw mensen?” Ik vertel haar dat ik geen personeel heb maar dat ik met zzp’ers werk. „Dan jij ben de baas! Waarom jij mensen niet laten werken?”
Nu is het mijn beurt om te glimlachen. Tja, hoe vertel je dat. Ik kan het mezelf amper uitleggen dat ik op mijn 55e nog grind sta te scheppen. Omdat ik het leuk vind? Omdat ik graag buiten werk? Omdat ik nu eenmaal niet kan loslaten en me zonodig met de aanleg moet bemoeien? Omdat ik vind dat een ontwerp alleen maar een middel is en dat het wezenlijke in de aanleg, in de creatie zit? Als een kunstenaar die plannen maakt, maar uiteindelijk vieze handen moet krijgen om iets te creëren. Zoiets.
Kennelijk leest ze mijn gedachten. Ze vertelt hoe ze lerares was in Oekraïne, hoe ze carrière maakte en onderzoek deed. „En nu sta ik wc’s schoon te maken…” Weer die glimlach. „Maar het geeft niet, het is mijn eigen keus.” Daar kan ik het mee doen. Fluitend gaat ze aan het werk.
Op de radio kondigt Rutte extra maatregelen aan.
