We vielen er met zijn allen middenin. Habemus Papam! We hebben een nieuwe paus! Het was alsof ze in Rome op het begin van het journaal zaten te wachten, zó mooi was de timing. Paus Franciscus stond minutenlang zwijgend in de pauselijke loggia de menigte aan te staren. Buona sera! Er werd een gebed uitgesproken en daarmee was de kous af.
Maar mooi was het wel. Ik hou er wel van, zo’n pausverkiezing. Idols & Co. kunnen mij gestolen worden, politiek engagement is er mijnerzijds steeds minder, maar dit, ja, dit heeft wel wat.
Op de een of andere manier heeft de moderne tijd geen vat op wat die kardinalen daar doen: een opvolger van Petrus aanwijzen. Moet u zich eens voorstellen hoe het zou zijn als er geen witte rook uit de schoorsteen kwam, maar een twitterberichtje! Dat zou toch absurd zijn! En of het nu gaat om die Zwitserse garde, de aanblik van de Sixtijnse kapel of het Sint Pietersplein zelf… Het is er altijd geweest, iets waar we ons aan kunnen vasthouden, alsof het een ankerpunt is, zowel in tijd als plaats.
Maar zekerheden uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. De pracht en praal van die plek, de barokke stijl met zijn macht en eenduidigheid zijn wat mij betreft verleden tijd. Deze paus wil terug naar de mensen, naar het menselijke. Tegelijkertijd houdt de kerk vast aan dogma’s over abortus en homoseksualiteit. Alsof dat menselijk is!
Gelukkig kan het een stuk humaner. Common sense heet zoiets. Gezond verstand. Iedereen met een beetje hersens weet dat iedereen gelijkwaardig is. De geschiedenis heeft bewezen dat bevolkingsgroepen uitsluiten niet handig is. Dat wreekt zich vroeg of laat. Juist de kerk zou zich van dogma’s moeten ontdoen om geloofwaardig te worden.
Mijn moeder begrijpt van alle ophef helemaal niets. “Die kerk is toch voor iedereen neergezet!” zegt ze. Zij gelooft heilig in wat de pastoor zegt, gaat elke week trouw naar de mis. Maar dat Vaticaan, daar heeft ze een kijkje op. “Wij, de mensen zijn de kerk. Wij zijn de paus!”
Amen…
