Ik lag weer eens in de clinch met ambtenaren van de Afdeling Groen van gemeente Weert. En niet zo’n beetje ook. Ze keurden keer op keer tuinplannen af die we ontwikkelden voor een villatuin in de wijk Boswaard. Dat hield de bouw tegen van de op te richten villa van mijn opdrachtgever. Hoe dat kwam?
De gemeente wil een groen en bosrijk Boswaard waarborgen. De kavels liggen op een voormalig militair terrein in de bossen. Een tuinplan maakt onderdeel uit van de eisen om aan de slag te mogen met de bouw. Dat is een nobel streven.
Lang niet alle kavelkopers delen dit uitgangspunt volledig. Ze willen wel tussen bomen wonen, maar ook nog wat licht in hun villa. Er sneuvelt links en rechts wel eens een boompje. Daar had ook mijn opdrachtgever zich schuldig aan gemaakt. Hij had de natuurwaarden van een paar berkenboompjes te licht ingeschat.
Er werd daarom door de ambtenaren zeer kritisch naar het tuinplan gekeken. Zo willen mijn opdrachtgevers niet opgesloten zitten tussen hekken. Kritiek van de ambtenaar: ’Maar je wil toch privacy hebben? En wat te zeggen over sociale veiligheid? Zonder hekwerk staan ze zo in je tuin?’
Er was ook kritiek op de beplanting. De dienstdoende ambtenaar omschreef de soortkeuze als ‘niet natuurlijk’. We moesten denken aan vaste planten, stinzenplanten en sierheesters. Ik begreep er niets van: veertig villatuinen omgeven met hekwerk met klimop, aangeplant met stinzenplanten en sierheesters moesten een natuurlijk beeld geven? Hekwerk? Stinzenplanten? Dat zijn verwilderde bol- en knolgewassen die van oorsprong op de plek niet voorkomen. De term ‘sierheester’ behoeft denk ik geen uitleg.
Mijn opdrachtgevers besloten uiteindelijk alle wensen van de gemeente in te willigen. Ze wilden aan de slag. Bij mij kwam de stoom uit mijn oren. Pure machtswellust, vond ik het.
