‘Zullen we binnenkort met z’n allen nog eens helpen met matricaria snijden? Toch wel handig als ze het alvast een beetje leren voordat we zelf gaan beginnen.’ Ik denk na. ‘Nou, wacht nog maar even. Dit zijn niet echt bloemen voor als je net begint.’
Ja, het gaat gebeuren. Je hebt er maandenlang naar uitgekeken en eindelijk is het dan zover. Vanaf begin november zijn we bezig geweest om een moderne paprikatuin om te toveren tot een ouderwetse vollegrondskwekerij. Veertig jaar lang was de bodem bedekt met plastic en lagen er verwarmingspijpen op de grond, in gebruik als buisrailsysteem. Nu hangen ze onder het spant, spierwit geverfd. De grond is gedraineerd, gemoord, gespit en gefreesd. Er is een spiksplinternieuwe beregeningsinstallatie opgehangen en een tweede scherm geïnstalleerd.
’s Nachts helpen de nieuwe ledlampen met de knopvorming. Het te smalle betonpad is vervangen door een nieuw, breder pad. En dan heb ik het nog niet over alle klusjes en klussen die er tussendoor kwamen. Ook deze uitbreiding heeft weer bewezen dat bij een begroting de post ‘onvoorzien’ niet snel te hoog is.
Maar nu, bijna vijf maanden later, kunnen de vruchten van al die inspanningen worden geplukt. De planten die in week 2 van dit jaar zijn gepoot beginnen in bloei te komen. En dat is best een momentje. Want je maakt plannen, maar als ze dan ook nog werkelijkheid worden… Want wat kun je je druk maken van tevoren. Zal het wel goed groeien?
Veertig jaar niks met die grond gedaan. Hoeveel onkruid komt er op? Was het wel slim om niet meteen te stomen? En als je dan nu over het middenpad naar achteren loopt, dan weet je dat het goed was. Een gezond gewas lacht je toe. Mooie zware stelen. Heldere bloemen. Om trots op te zijn! En dat ben ik. Op die jonge gasten die het hem toch maar hebben geflikt samen met hun Poolse medewerkers.
‘Komen jullie vrijdag? Dan kunnen ze een ochtend oefenen met oogsten. Dit zijn betere bloemen om te snijden.’ Nog eventjes proefdraaien. Straks gaat het om het echie…
Kees van Egmond
