Nu vijftig jaar later zit ik met een zelfde soort probleem. Wie wordt mijn opvolger? Wie kan Timaflor naar het volgende niveau tillen? Ik wil het niet verkopen en wil nog niet met pensioen, maar wil wel met volle teugen genieten van onze kleinkinderen. Ik wil ook naar plekken toe die nog op de bucketlist staan.
Er is het een en ander veranderd in het tuinder-zijn. Zeker in Kenia. Het zijn niet zo zeer de groene vingers, maar het is het management waar het allemaal om draait. Voor mij is het de kunst om de zaken zo simpel en overzichtelijk mogelijk te houden. Met dit inzicht zijn wij uniek. Negen van de tien kwekers doen het zo gecompliceerd mogelijk. Ze hebben allerlei toeters en bellen in de kas en pakschuur en denken hoe meer soorten hoe beter. Ik vind: doe een ding en doe dat goed. Keep it simple.
Natuurlijk heb ik in de loop der jaren heel veel opvolgingen gezien. Vanzelf gaat het zelden. Het meest voor de hand liggend is van vader op zoon en dat wordt vaak gezien als ideaal. Nu denk ik dat het de meest ingewikkelde oplossing is, omdat je niet alleen zakelijk maar ook privé met elkaar door een deur moet.
Nee, opvolging gaat zelden vanzelf. Misschien moet ik hetzelfde doen als mijn opa en er tot mijn 84-ste bij blijven. Ik heb bij heel veel bedrijven gezien dat de oude generatie blijft hangen. Het is vaak veel te leuk om door te gaan en het kan tegenwoordig ook zolang je niet in de weg zit. De ervaring van vijftig jaar neemt niemand je af en het helpt de volgende generatie alleen maar om dezelfde fouten niet nog een keer te maken. Dus wat mij betreft gaat het om combineren en doseren en vooral genieten van het leven in de ruimste zin.
Simon van der Burg,
Rozenkweker in Kenia
Lees hier meer columns van Simon
