Buon giorno! Het is me weer gelukt om even een bedrijf te bezoeken in de voorjaarsdrukte van Pistoia, terwijl er aan mij geen enkele kluit valt te verkopen. Claudio heet de beste Italiaan die me langs zijn bomen rijdt.
Maar hij kent noch Engels, noch Duits, noch Frans. Laat staan dat taaltje in Olanda. Tja, over mijn Italiaans zullen we het maar niet hebben. Wat zijn Claudio en ik blij dat er op de achterbank een kantoordame zit die ons verbindt in het Duits.
We rijden dwars over de verlaadplaats bij het kantoor. Een vrachtwagen is net het bedrijf op gereden, en een grote verreiker wordt gestart om er bomen met kluit op te laden. Er liggen nog heel veel kluiten te wachten, maar op wat? Als die nog allemaal op verzending moeten gaan, moet het wel rap gebeuren, kijkend naar de snelle bladontwikkeling van veel soorten.
Kennelijk is het hier niet echt een probleem als de kluiten niet verkocht zijn. Dan komen er springringen omheen en kunnen de bomen nog jaren blijven dikken. Claudio stuurt de auto althans langs diverse plekjes van percelen waar één zware jongen, of een groepje van die jongens staat.
De jongens lijken geduldig te wachten op een klant. Ze hebben springringen – of airpots, maar het zijn eigenlijk geen potten want er zit geen bodem onder de ring – van wel 2 m doorsnee. Of hebben de kwekers hier wat moeite met opruimen van onverkochte bomen?
Als er een klant voor is, dan moet hij er veel geld voor over hebben. Alleen al om zo’n zware jongen op transport te zetten. De springringen worden wel weer verwijderd, maar ik meen te verstaan dat de kluit dan zo op de vrachtwagen gaat. Of komt er voor het transport toch nog jute omheen? Een jute lap is te klein. Een jute tent past beter.
