Zorgen

Het is een uur of 6 zaterdagochtend. Gisteren om half 5 ben ik toch maar vertrokken. Het werd me ’te heet onder de voeten’. Of liever gezegd: ’te wild boven mijn hoofd’. Rammelende ramen, piepende scharnieren en een loeiende wind hebben daarvoor gezorgd. Het uit eten met mijn vriendin heb ik afgezegd. Ik weet dat ik de kas niet meer in ga, maar om van huis te gaan vind ik ook erg ingewikkeld.

En nu lig ik dus te draaien. Is het al veilig genoeg om te gaan kijken? Zou er schade zijn? En zo ja, hoeveel? Heeft dat ene ruitje, wat we op donderdagmiddag nog met wat kit en een plastic plaatje provisorisch hebben gerepareerd, het gehouden hebben of zit daar een enorm gat in de kas? 

Vanuit het zolderraam zie ik alles nog staan, geen grote gaten in ieder geval, al kan ik nog niet ver genoeg wegkijken. Even later zie ik geen schade in de werkplaats. In de kas voel ik wel wat wind, maar dat lijkt van mezelf op de fiets afkomstig. Na een ritje over het hoofdpad zakt mijn onrust. Er lijkt niets kapot, pfieuw. We kunnen verder. 

En zo werd het zondagavond een uur of 7. ’Heb je geen water in de kas’: vraagt mijn moeder tijdens het eten. ’We reden er vanmiddag langs en het weiland naast je kas stond blank tot aan de fundering.’ Mijn buik draait weer om. Het eten smaakt niet echt meer en ik wil naar huis. Het is bijna donker en inderdaad, er heeft zich een grote vijver gevormd op het weiland. Binnen in de kas tref ik planten aan die natte voeten hebben.

Ik trek snel mijn werkkleren aan, pak laarzen en neem een schep mee met een lange steel. In de striemende regen graaf ik op zondagavond een geul op de hoek van de kas naar het containerveld. Dan moet het water daar maar overheen weglopen. Gedurende de nacht fiets ik nog 4 keer over het hoofdpad naar achter, naar de watermassa. 

Het heeft ook wel wat, ikzelf alleen, doorweekt, haar dat op mijn voorhoofd plakt, het is bijna heroïsch. En ik weet waar ik het voor doe:  Voor de beste kwekerij ter wereld, want hij is van mij.