„Pap, mag ik een keer met jou naar de veiling? Dan weet ik ook eens wat je gaat doen daar.” „Prima, maar je weet dat je dan om vijf uur je bed uit moet hè?” Ze kijkt me aan en ik zie dat ze dat geen probleem vindt. Ze is tien, nog geen puber, waarschijnlijk is uitslapen daarom nog niet zo belangrijk.
Dus wij op een vrijdagochtend vroeg ons nest uit en op weg naar Aalsmeer. Als toerist. Nou ja, als lid van de coöperatie betalen we natuurlijk geen entreegeld, maar nemen we wel lekker de toeristenroute. Op de brug zien we de karren door de veilinghal schuiven en tientallen trekkertjes met chauffeur de handel verdelen. Het blijft indrukwekkend.
Maar jouw plantjes dan? Hier zie ik alleen bloemen.” „Ja, nu gaan we naar de plantenklok, daar zien we het klokken mooi, de planten trekken ze nog voor de tribune door, dan kunnen kopers ze zien en snel drukken als ze de planten willen kopen.” „Ik snap dat drukken niet zo goed, dus de prijs gaat de hele tijd omlaag en als je drukt heb je ze? Dan zou ik lekker lang wachten.” „Maar dan drukt iemand anders en zijn ze weg.”
Hè pap, maar als je hierboven zit, dan zie je die planten op die karren toch niet echt? Ik bedoel, die meneer daar beneden wijst wel aan bij welke kar ze zijn, en soms trekt-ie een plantje uit een hoesje, maar vanaf hier kan ik nooit zien of ze mooi zijn hoor. Bovendien zit jij altijd met je loepje in de kas te kijken of ze gezond zijn en de kopers zitten hier kei-ver weg. Waarom maken ze geen foto’s van die planten, ook van lekker dichtbij, dan kun je toch veel beter zien wat het is?”
„Dan sturen ze gewoon foto’s naar die kopers, van tevoren al, dan hoeven ze niet zo vroeg hier allemaal te komen. En dat jij dan vanaf kantoor een beetje met dat rode lampje bij die prijs kan spelen, dat het soms goedkoper is en soms duurder, hoef je ook niet meer zoveel in die warme kas te werken. Da’s toch allemaal veel gemakkelijker?”
