Das toch veel te duur!’ Ik hoor het mezelf zeggen. Als iemand zoiets tegen mij zegt gaan mijn haren recht overeind staan. ’Man, weet jij wel wat ik allemaal moet doen voor dat geld?’. Ik hoor het mezelf elke keer denken. ’Een potje, potgrond, vier of vijf stekjes steken, ellenlang onder die stekfolie, en dan nog wachten tot ze echt gaan groeien, spuiten, watergeven, inpakken, vracht regelen, veilingbrieven maken, et cetera. Hoe kun jij dan zeggen dat het te duur is? En laten we het dan niet eens hebben over het risico, het blijft een stukje natuur waar we mee werken, niet alles lukt zomaar.’
En toch kan ik het niet laten om ook te roepen dat het veel te duur is. Eigenlijk is alles te duur tegenwoordig. Als je de prijsstijgingen in een grafiek zou zetten, stijgen ze harder dan het aantal coronabesmettingen. Potten, potgrond, kunstmest, diesel, gas; ineens weten al die fabrikanten wat exponentiële groei is. Zonder Van Dissel hadden we dat nooit geweten.
Ja, we moeten wel, zeggen ze dan. Ik geloof er helemaal niks van, ze zien hun kans schoon. Want wij roepen gewoon te hard dat het goed gaat. Groen is trending, er is veel aandacht voor. Onze leveranciers zien ook dat er bijvoorbeeld veel tegels gewipt worden en dat er groen voor in de plaats komt. Ze smullen ook van groenere steden, groenere tuinen, grijs is uit, natuur is in.
En dus gaan hun prijzen omhoog. En intussen heb ik spijt. Want ik heb al prijzen afgegeven voor het voorjaar van 2022. Hoe dom kun je zijn. Waar ik eerst nog blij was dat ik de prijzen wat kon verhogen is die marge nu al helemaal verdampt. Dus ja, sorry klanten, reserveren kan nog, maar de prijs, die hoor je dan een week van tevoren ofzo. En anders gaat het niet. Want ik heb tegen eind februari zo’n beetje 1,3 miljoen planten staan. En ik wil niet voor alle 1,3 miljoen spijt hebben natuurlijk. U zult ook moeten leren leven met dagprijzen.
Misschien kan ik het doen net als alle transporteurs. Geen dieseltoeslag, maar spijttoeslag. Ik begin denk ik met 25%, is dat wat?
