Mijn verzekeraar meldt: ‘Kassen zijn berekend op een beperkte laag sneeuw. Voorkom daarom dat er een dik pak sneeuw op uw kas komt te liggen door het direct af te stoken.’
Voor het slapen gaan loop ik mijn vaste ronde, lekker zonder hond, want dan kan ik tenminste zelf gaan en staan waar ik wil. Het is zaterdagavond en ik kijk op mijn klimaatcomputer. -11 ?C. Wow, zo koud voelde het nu ook weer niet aan. Even doorklikken naar de kastemperatuur. Mooi, die staat op 2.5 ?C boven nul, en de buizen in de kas zijn niet aan, dat schiet tenminste op.
Op het dak van mijn kas ligt een mooie laag sneeuw. ‘Als het dan toch koud moet zijn dan moet het eerst maar sneeuwen, dat scheelt mij weer in de stookkosten’: denk ik bij mezelf. Alles is rustig in en om de kas en tevreden loop ik weer naar mijn woonhuis. Die verzekeraar, die dekt zich lekker in, ik ga er echt geen sneeuw vanaf stoken, weet je wat dat kost? De enige die daar iets aan heeft is de leverancier van het gas. En die sponsor ik al genoeg.
Zouden de topmannen van die verzekeraar en mijn gasleverancier elkaar goed kennen? Zitten ze met de kerstborrel bij elkaar aan tafel? Komen ze na 6 glazen wijn tot een deal? ‘He! Als het sneeuwt he! Dan isoleert die sneeuw de kas en dan hoeven die tuinders minder te stoken. Als jullie nu advies geven dat ze die sneeuw eraf moeten stoken, dan verkopen wij meer gas, en heb ik volgend jaar weer een mooi kerstpakketje voor jou!’ Ik zie het tafereeltje voor me, compleet met een kring van sigarenrook, maar wis de gedachte maar snel.
Als ik weer mijn warme huis binnen loop, vraagt mijn vriendin: ‘Kan die kas dat wel aan, al die sneeuw?’ ‘Ik heb er niks van gemerkt’, zeg ik, ‘het is rustig in de kas’. Maar mijn vriendin geeft het niet op. ‘Weet je waarom glazenwassers graag houten ladders gebruiken?’, vraagt ze. ‘Nou? Geen idee, is dat zo?’ ‘Ja, vroeger wel meer dan nu, maar vroeger was er nogal wat weerstand tegen die aluminium ladders, hout kraakt namelijk voordat het breekt’. Gingen die glazenwassers op een ladder staan die niet meer helemaal goed was, dan gaf die ladder dat aan door te kraken. Aluminium niet, dat zucht alleen en ligt dan plat’. Hele fijne gedachte zo vlak voor het slapen gaan, ‘dank je schat, ik ga naar bed.’ zucht ik.
Een uur later, en ik kan niet in slaap komen. Onrustig draai ik weer op mijn andere zij. Ik hoor de hele tijd gekraak en gezucht, ik ben al 10 keer opgestaan om door het slaapkamerraam te kijken of het nog sneeuwt. En na een uurtje constateer ik, ik heb gewoon stress, dat die kas instort. Eerst zie ik beelden van een half ingestorte kas met daaronder mijn planten. Daarna zie ik weer het tafereeltje van mijn verzekeraar aan de eettafel met het gasbedrijf. Ze lachen en drinken. Dan gaat de bel, en komt er nog iemand lachend binnen. Het is mijn zorgverzekeraar, hij zit dus ook in het complot! Verzekeringspremie, gasrekening, zorgverzekeringspremie, het enige wat er duidelijk is, is wie de rekening krijgt.
Met een grote zucht val ik toch in slaap.
