De aquanex is op. En ik zag dat de kousjes ook op zijn, ik heb de laatste gebruikt.’ Ik baal er een beetje van. De bestelling van de toeleverancier is net binnen en dan moet dit worden nabesteld. Maar zonder kunnen we de luchtvochtigheid in de kas niet fatsoenlijk regelen.
Snel bel ik de plaatselijke bouwmarkt. ’Hebben jullie gedemineraliseerd water?’ Het staat al op de balie als ik binnenkom. Ik pak nog snel een verlengkabel mee, altijd handig, pin het bedrag en schiet er weer vandoor. Thuis gekomen leg ik de verlengkabel op mijn bureau en loop het met kannetje water naar mijn bedrijfsleider, dan komt het verder vast wel goed.
Het weekend kan beginnen, eerst nog even tanken. ’Pompje 4? Dat is dan 130,24?’ ’Ssst, niet hardop zeggen.’ En ineens zie ik voor me hoe ik mijn pinpas samen met de verlengkabel op mijn bureau heb gelegd. Sapperloot. Gelukkig heb ik mijn portemonnee in de auto en kan ik afrekenen met de privé-pas.
Zaterdagmiddag loop ik even een rondje door de kwekerij. Ik hoor mezelf denken dat ik straks niet moet vergeten om mijn pinpas op te ruimen. Maar hij ligt niet op de verlengkabel en ook niet eronder. Heb ik hem dat toch in mijn bureau gelegd? Ook niet. In mijn lade in huis? Niets te vinden. Ik zoek mijn hele kantoor, de auto en de keuken af. Nergens niks, de pinpas is verdwenen.
Op maandagochtend nog steeds niks, ik kan wel zien dat er geen geld van de rekening is verdwenen, dus dat is een geruststelling. Ik ga de hele boodschap nog eens na. Ik pak het kannetje demiwater en de verlengkabel van de toonbank, en steek de pas in mijn achterzak. Op kantoor leg ik de verlengkabel neer en de pas erboven op.
En dan gaat er een lampje branden. Snel loop ik naarmijn woonhuis en door naar de waskamer. De werkbroekvan vrijdag hangt nog te drogen. En ja hoor, mijn pinpas is schoner dan ooit. Zo’n pas hoort ook niet op een verlengkabel te liggen, goed dat ik hem nog even heb opgeruimd.
