Komen ze aan. Met zijn tweeën naast elkaar. En maar kletsen. En met lege handen. ’Hee mannen, pauze?’ ’Ja, het is kwart over twaalf, we gaan eten.’ ’Heb je folie over de stek getrokken?’ ’Ja.’ ’En waar zijn die karren?’ ’O, die staan er nog, we gaan meteen na de pauze wel verder.’
Ik zucht, pak mijn mountainbike en fiets de volle 180 m naar achteren. En ja hoor, twee karren half afgeladen met stek. Wat van de karren af is, is dan wel netjes weggezet en toegedekt.
’Hi heren, smakelijk eten. Maar hadden jullie die twintig bakjes meepessant niet af kunnen laden, kost je maar 1 minuut of zo.’ Ik zie ze verschrikt kijken. ’Ja, want jullie hebben wel die stekken keurig ondergestopt, maar ook die plantjes op de karren hebben nog geen wortels hè? Die staan dus wel volop te verdampen zo, en die kunnen nog niet drinken. Dus… kunnen we dat eerst even afwerken voordat jullie pauze begint? En breng dan meepessant ook die karren mee terug.’ Ze kijken alsof ze water zien branden. ’Euh… welk woord van mijn opdracht snappen jullie niet?’ ’Meepessant!’ Zegt de ene terwijl de andere in zijn tosti hapt.
Meepessant. Mijn vader gebruikte dat woord elke dag. Het zijn van die lessen die je nooit vergeet. ?’Als je naar voren komt, breng dan meepessant die lege pot mee, of een emmer met onkruid, zodat je die leeg kan maken. Loop nooit met lege handen, jongen.’ Elke keer als je ergens heengaat, neem je wat mee. Een bos onkruid, een dode plant: het scheelt meepessant een berg werk op jaarbasis.
Ach, ik kan ze natuurlijk niet kwalijk nemen dat ze dat woord niet meer kennen. Alle dialect verdwijnt langzaamaan. En allicht zal ik ze leren dat ze hun klus af moeten maken. En dat ze dan tegelijkertijd de lege karren mee naar voren kunnen brengen. Of die lege pot.
Meepessant. Het bekt zo lekker. En ik zal het blijven zeggen tegen mijn schare vakantiewerkers. Want die jonge professionals zullen toch ergens de wetten van de werkvloer moeten leren? Echt, daar gaan ze hun hele verdere carrière profijt van trekken. En dan mag daar meepessant best een moeilijk woordje bij horen.
