„Het gras bijhouden vind ik leuk!” De klant, ik schat hem een jaar of 70, kijkt me met een paar glimoogjes aan. We staan in zijn tuin te kijken naar wat ooit een gigantisch gazon was, maar verworden is tot een savanne. Grassprietjes zijn er nauwelijks te zien. De wind is dun en de temperatuur rond nul. „Zullen we naar binnen gaan?”
Binnen is de koffie heet. Dat is beter. Even afstand nemen. Ik kijk door het raam nog eens naar die lap grond en bedenk wat er mogelijk is…
„Woont u hier alleen?” De vraag stellen is hem antwoorden. Het brengt het verhaal op gang. Hij vertelt van reizen, van verre landen. De tuin komt in het hele verhaal niet voor.
„Waarom heeft u eigenlijk een tuin?” Ik heb de vraag gesteld zonder er over na te denken. Weer kijkt de man me aan. Weer die glimoogjes. „Nog een bakkie?” Maagzuur speelt op maar ik knik: „Graag!”
„Hier wil ik blijven wonen. Dit huis, deze plek, hier voel ik me thuis. Ik heb mijn hele leven lang overal gewerkt. Ben meer dan twaalf keer verhuisd. Steeds weer een andere plek, steeds weer die onrust. Tot we hier kwamen. Hier is het goed, hier komen mijn kinderen graag, de kleinkinderen willen voetballen. Ik maai het gras, maak een praatje met de buren, eigenlijk wel prima.”
„Wat verwacht u dan van mij?” Weer zo’n stomme vraag. Voor mij geen koffie meer…
„Er moet iets gebeuren. Ik zie ook wel dat het zo niet langer gaat. Loop er tegen aan dat ik het anders moet aanpakken. Ik weet alleen niet hoe.”
Nu is het mijn beurt om een verhaal te vertellen. Ik vertel van de tuin als ontmoetingsplek van natuur en cultuur, van een tuin onderhouden ‘als een goed huisvader’. We spreken af om een plan van aanpak te maken. Alles wat er is, mag er zijn, maar beheersbaar. „En ik wil meer bloemen!” Hij wordt zo waarlijk enthousiast.
’s Avonds is er op tv een documentaire over André Le Nôtre en Versailles. Alles voor één man: Lodewijk de XIV. De cultuur aan de macht! De natuur heeft het er echter niet bij laten zitten en liet de tijd zijn werk doen. Uiteindelijk hebben najaarsstormen een heel ‘bosquets’ verwoest. Ik zie een gigantisch gazon…verworden tot een savanne…
