Eindelijk was het dan zover. Na bijna 9 maanden ongeduldig zijn, werd ons eerste kind geboren: een zoontje genaamd Khaya.
Zowel moeder als baby zijn gelukkig kerngezond. Met een Hollandse papa en een Ugandese mama is de kleine man in het bezit van een interessant setje genen. Onze nieuwe trots is een ’semi-Hollandertje’ met ingebouwde kouresistentie en de lange ledematen van zijn pa. Dit gecombineerd met de donkerbruine ogen en het ritmegevoel van zijn Afrikaanse ma. Menig veredelaar zou jaloers zijn op zo’n kruising.
Als nieuwe ouder valt me op dat de ’opkweek’ van kinderen in Uganda ook net een beetje anders gaat dan in Nederland. De processen van ’moedernatuur’ in vrouw en kind zijn gelijk. Maar doordat het leefklimaat in Uganda zo anders is dan in Nederland moet je soms toch anders te werk gaan. Hier kom ik later even op terug. Laten we beginnen met de cultuurverschillen.
Het is in Uganda totaal ongepast om als man aan een zwangere dame te vragen wanneer het kindje wordt verwacht. Dat brengt ongeluk. Verder is het erg onbeleefd om een man te vragen naar het aantal kinderen dat hij heeft. In Uganda tel je het aantal kinderen namelijk niet en daar praat je niet over. Verder krijgt een vrouw in Nederland per direct volle aandacht op het moment dat zij vertelt dat ze zwanger is. Hier is daar geen sprake van. Een Ugandese familie moffelt het enthousiasme liever weg tot het moment dat er echt een gezonde baby is. Een op de acht zwangerschappen pakt hier niet goed uit en men voorkomt liever een grote teleurstelling.
In Nederland zijn ze heel nuchter als het gaat om het monitoren van de zwangerschap. De ’middenklasse Ugandees’ uit Kampala denkt daar logischerwijs anders over. Ziekten als malaria, tyfus en tuberculose veroorzaken hier nog dagelijks veel te veel sterfgevallen. Het aantal medische checks gedurende de zwangerschap is daarom een stuk intensiever. Prénatal les, zwangerschapsyoga en pufcursus zijn in Kampala vrij normaal. Dat is echter helaas niet het geval voor de stadsmensen uit de sloppenwijken en de mensen van het platteland.
Het milde klimaat is hemels voor het telen van veel verschillende plantjes. Dus ook hemels voor allerlei schimmels, bacteriën en parasietjes waar je je kindje liever niet aan blootstelt. Zo heeft bijvoorbeeld iedere tante die even wil knuffelen met de baby, waarschijnlijk een hele reeks aan latente ziektes bij haar waar zij zelf tolerant voor is, maar jouw baby nog niet! Goed voor de weerstand zouden mijn ouders zeggen. Maar hier gaat het vaak niet alleen om een onschuldig griepje. De felle zon en een flinke portie stof overdag, worden afgewisseld met de malariamuggen in de avond. Bij de opkweek in Uganda heb je dus wel degelijk met heel andere variabelen te maken dan bij de opkweek in Nederland. Maar het ’genot’ van poepluiers en korte nachtjes, daar ontkomt ook hier niemand aan.
Zoals jullie merken is deze vader al een heuse ’softie’ geworden na een paar weekjes vaderschap. Dat zijn de krachten van moedernatuur. Daar kun je niets tegen inbrengen.
Groet uit Uganda.
