Hier. Foto’s van stekjes. Ga die maar eens uit je hoofd leren. En zet een kruisje bij het puntje waarvan jij denkt dat dat het puntje is waar je het stekje op moet pakken. Ik heb vast een foto of tien voorgedaan, de rest moet je zelf invullen. En oh ja, overhoor jezelf ff alsjeblieft, ik zie morgen de score wel.
Als ik de volgende morgen de kwekerij binnenloop, is-ie klaar met leren. En overhoren. Een 7,5 zie ik op het scherm. Dat valt me toch een beetje tegen. Ik geef hem nog veel meer foto’s en vertel hem dat-ie beter zijn best moet doen. En voorwaar, aan het eind van de dag zit de tweede studiesessie erop en geeft-ie zichzelf een 9,2. ‘t Is nog niet genoeg, ik weet het, maar het lijkt al ergens op.
Ik denk dat we klaar zijn om te draaien. Met een razende vaart pakt-ie stekjes van een band en steekt ze in het potje. Vier per pot. Zonder te stoppen. Aan de ene kant voer ik traytjes met potjes in, aan de voorkant gooi ik losse stekjes op een band en aan de andere kant komen ze gestoken eruit. Voila, mijn steksteekrobot draait. Als een dolle. En ik kijk. En drink koffie. Ga naar het toilet. Check mijn mails. Bel met een klant. En hij stekt. Continue.
We moeten de gestoken trays nog controleren. Ze zien er nu uit als gestoken door een beginnende vakantiewerker. Maar dan veel vlugger. En ze moeten eruit komen zien als gestekt door de directeur zelf. Onberispelijk, allemaal rechtop en even diep. En ook vlugger. Ik check de foto’s nog een keer en ontdek een foutje in de foto’s die ik heb voorgedaan.
Tja, als de meester het al fout voordoet, word je natuurlijk nooit een pro. Dus verbeter ik de fout, voer de robot met nog meer foto’s en laat hem weer de hele nacht huiswerk maken. Dat is zelfs je lot als je een robot bent. De baas maakt een fout en de werknemer is de pisang. Business as usual. We draaien. En leren. En draaien. En leren. Alles op full speed. Het is letterlijk een snelle leerling. Op naar een 10.
