Grijs, grauw, kaal maar toch ook nog vrij groen. Zo ziet Shanghai eruit op de dag van mijn aankomst. Voordat we in het Chinese groen duiken, moeten we nog een paar uur rijden over een tolweg waar het links sukkelen is en rechts inhalen.
Ni hao, welkom in China, waar het heel normaal is om gevaarlijke capriolen op de weg uit te halen. In de mist en later in de regen zonder lichten rijden, niet knipperen bij het verwisselen van baan, en plots vliegt er eentje in het gaatje voor je. Onze chauffeur moet vrachtwagens weer tussen de lijntjes toeteren omdat die kolossen anders ons tegen de vangrail duwen.
Buiten is het behalve nat ook koud aan het worden. Vorige week was het hier nog aangenaam zacht, maar nu komt het kwik niet hoger dan een graad of acht. De bermen zitten vol met wintergroene struiken. Bomen langs de weg hebben ook nog hun blad, of dat is al verloren.
Rijdend door het metropoolgebied van Shanghai, waar nog een paar miljoen meer mensen wonen dan wij in Nederland bij elkaar, is het ook duidelijk dat de Chinese bouwwoede nog immer doorraast. Er verrijzen blokken van flats en torens, elke toren heeft zijn eigen kraan, er is een cementfabriek bij gebouwd.
De laatste jaren is hier ook in een rap tempo een hogesnelheidslijn gebouwd. Plus een hele lange brug over een baai die zo lang is, dat de vangrails om de zoveel kilometer een ander fris kleurtje hebben om te beletten dat chauffeurs achter hun stuur in slaap vallen.
Kantoor boven McDonald’s
En dan naderen we alweer een miljoenenstad, Ningbo geheten. Het is nu halverwege de middag, over twee uur is het weer donker. Bomen bekijken komt vanaf morgen aan bod. Eerst kennismaken met een aantal ondernemers in het Chinese groen. Nee, ze zitten niet in een kantoor in een kwekerij- of handelsgebied. Ze zitten boven een McDonald’s.
Onze chauffeur toetert er flink op los om in het straatje te kunnen rijden. Netjes parkeren kennen ze hier niet. Zet die Lexus daar maar neer, en die Maserati hier: wat maakt het uit dat de doorgang half geblokkeerd is. Gelukkig, we kunnen er toch nog omheen en stappen voor de fastfoodtent uit.
En nu? Dwars door die tent, en dan een lift nemen naar etage 12B. Nee, in China bestaat geen etage 13, want dat getal brengt geen geluk. Etage 14 is hier ook niet. Na 12 komt 12A, 12B en dan etage 15.
De ondernemers op 12B beginnen te vertellen over hun business. In het Mandarijn, met een tolk erbij. Het is groen, groots en ambitieus – over een paar jaar zouden er wel 100.000 aan meedoen. De Chinezen laten ook schema’s met karakters zien. Hmm, dat moet nog even allemaal bezinken. En ontcijferd worden…
Foto’s: Arno Engels
