Nu ben ik het zat. Ruim een week geleden gebeld en nog steeds geen reactie. ‘Ik zal een terugbelverzoek bij hem neerleggen!’ Acht dagen later nog steeds niks. Ik zal ze bij Eneco eens fijntjes vertellen hoe ik over ze denk. Zijn ze nou helemaal…
Mijn relatie met energieleveranciers is moeizaam. Aan de ene kant ben ik hondstrouw, aan de andere kant zit ik altijd een beetje met het idee dat ze me gebruiken. Dus, stap ik na lang wikken en wegen over, dan komt altijd dat dubbele gevoel naar boven. Doen we hier goed aan? Komt er geen armoe van?
Zo ging ik twee jaar geleden voor het gas thuis over van Eneco naar Total. En passant nam ik ook de elektriciteit voor de tuin mee. En de huizen van m’n beide broers. En hun tuin. Maar dat was buiten de waard gerekend, want zij zaten, net als ik, helemaal niet te wachten op die narigheid. En narigheid was het hoor… Pfff, wat een ellende hebben we daarvan gehad. Uiteindelijk zitten we nu voor één locatie nog bij Total, maar het heeft me een bak ergernis gekost… En nog. Als er één klantenservice goed is in niet bereikbaar zijn dan zijn zij het wel. Nee, daar moet je geen verstoppertje mee spelen. Dat win je nooit.
Maar goed, voor de andere locatie zitten we bij Eneco. Een vriendelijke dame staat me te woord. Ja, ze herinnert zich mijn naam nog. En ook dat ze bij haar collega een terugbelverzoek heeft neergelegd. ‘Maar ik ben nu nog steeds niet gebeld!’, klaag ik. ‘Mijn collega is ziek geworden meneer.’ O, dat verandert de zaak. Hopelijk niet ernstig? Het blijkt gelukkig om griep te gaan. ‘Maar sinds wanneer is dat dan?’, vraag ik nieuwsgierig. Oei, privacy, schiet het door mijn hoofd. ‘Sinds vorige week vrijdag.’ Hm, ik had woensdag gebeld. Dus donderdag had hij… ‘Wilt u dat ik u een andere collega geef?’ Ja, daar moet je nu mee komen. ‘Nee, dank je, ik wacht nog wel even.’
Sinds 1 februari leveren de zonnepanelen op onze bedrijfsruimtes een deel van de energie. Hoeveel windmolens heb je daar nog bij nodig om zelfvoorzienend te zijn?
Kees van Egmond
