Ik las gisteren een gedicht. Het eerste stukje gaat zo.
En de bloemen bleven bloeien, en de zon scheen, de eerste mooi lentedag brak aan. En de zwaluwen kwamen terug. En de lucht werd roze en blauw. Het werd later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeger door de ramen.
Maar de lente wist het niet
Ik vond het indrukwekkend. Ik begrijp dat velen van ons zo goed als stilliggen. Ook mijn daghandel is nul. De hele dag staat in het teken van bellen en hopen. En proberen weg te blijven van het nieuws en sociale media. Wat dat betreft is door je gewas lopen wel therapeutisch. Relaxend. Het zal nu groeien als een malle.
Maar weet je, de lente komt. Ook al wist ze het niet. Van het virus. Ze komt toch. En zo komen er oplossingen. En daar denk ik ook over na. Ik verwacht veel grote potmaten de komende seizoenen. Of daar dan iedereen blij van wordt? Wat dat betreft snap ik het doordraai-systeem van de veiling ook wel weer. Al is het zonde.
Weet je, piekeren helpt niet. Door je kwekerij wandelen wel. Dat maakt ruimte voor nieuwe ideeën, creatieve oplossingen. En vele van ons zullen die nodig hebben. Naast hulp van anderen. Neem die aan. Als we ooit solidair moeten zijn, dan is het nu.
Niemand kan in de glazen bol kijken. Maar de lente komt, en de zomer ook.
Lieve collega’s. Let een beetje op elkaar. En op je plantjes. Ik reken op jullie.
