Terwijl ze me een hand geeft, kriebelt er iets in mijn handpalm. Haar hand voelt ook niet vol. Ik bedoel, haar handdruk is stevig en ze knijpt precies hard genoeg, maar iets klopt er niet. Ik mis een stukje hand en er beweegt iets op een punt waar je het niet zou verwachten. ’Heb je de planten klaarstaan?’ vraag ik eigenlijk overbodig, want ik heb ze al lang zien staan.
’Ja daar staan ze’, en ze wijst naar vier Deense karren met planten erop. En dan zie ik het. Haar wijsvinger is zo krom als een hoepel. Haar hand wijst wel naar de karren, maar haar wijsvinger naar de grond. Wat een raar gezicht. ’Wat heb je aan je wijsvinger?’ ’Ach, die is zo krom gegroeid van het mos krabben, wij willen die planten niet met mos op de pot leveren, dus krabben we het eraf. Dat heb ik intussen zo vaak gedaan dat alles krom is gegroeid.’
Gelukkig werd kort na dit gesprekje, een jaar of tien geleden, Mogeton toegelaten. Tegen levermos. Voor deze vrouw kwam alle hulp te laat, maar mijn vingers zijn nog redelijk recht. Op mijn middelvinger na, maar die zal ik wel te vaak in de lucht hebben gestoken. En ik weet het, veel kwekers hebben een oplossing voor dat mos gevonden in bark, kurk, of wat daarvan afgeleid is. Maar wij dus niet, en ik zie het nog niet blinken in de pottenstekkelarij om iets af te strooien.
Daarom kijk ik met grote vreze naar de opgebruikdatum van Mogeton. Paar maandjes nog. Misschien iets langer als we wat slordiger registeren. Maar dat kan natuurlijk niet. En dan? Toch afstrooien met kurk of perlite? Of gokken dat er andere middeltjes beschikbaar komen? Iets proberen met waterstofperoxide? Door wat aanpassingen in de potgrond is de druk al flink verlaagd, maar ik ben toch bang dat we het zonder Mogeton niet helemaal gaan redden.
Dus ben ik nu op zoek een remedie tegen dat vervloekte levermos. Kom maar door met die oplossingen. Anders ben ik bang dat er hier en daar in de sector toch weer wat kromme vingertjes terugkomen.
