„Ik heb slecht nieuws voor je: ik ga het bedrijf verlaten.’’ Voor me zat één van mijn voormannen. Hij was erbij vanaf het begin, al achttien jaar lang. En al die tijd was hij mijn steun en toeverlaat. Was graag gezien bij de klanten. Een echte pleaser. Van het soort ’Zal ik de dakgoot ook nog even schoonmaken mevrouw? Doen we even, geen probleem’. Op het gebied van techniek van de aanleg was hij de ster van het bedrijf. Gouden handjes ook: van zijn vader geërfd, een timmerman.
Ik was er beduusd van. Maar waarom dan? En wat ging hij dan doen? En met ingang van wanneer? Er was hem een baan aangeboden als voorman bij een sociale werkvoorziening. „Ik heb hier veel uitdagingen gehad, veel mooie dingen gemaakt, maar ik ben toe aan iets anders, iets nieuws. Dáár denk ik mijn pensioen wel te kunnen halen”, lichtte hij zijn besluit toe.
Dit was heftig nieuws. Emotioneel ook. Het voelde alsof er iets van me werd geamputeerd. We hadden een goede band, samen het bedrijf opgebouwd tot wat het nu was. Het was voor mij al de derde hovenier die rond zijn veertigste het bedrijf verliet en naar een sociale werkvoorziening vertrok.
Wat volgde was een soort van rouwproces. Ik moest dit accepteren en hem laten gaan. Maar dat viel niet mee. Ik zou hem als persoon zeer gaan missen. Maar ook bedrijfsmatig kwam dit erg slecht uit: bergen met werk en de voormannen liggen niet voor het oprapen.
Inmiddels zijn we een half jaar verder. Mooi is het om te zien dat andere werknemers in het vertrek van de voorman een kans zagen èn grepen voor persoonlijke groei. En in september begon een nieuwe jonge enthousiaste leerling-hovenier. We zijn weer op sterkte.
