„Kinderen en gekken, de outsiders van deze wereld, daar moet je het tegenwoordig van hebben.” Aan het woord is Sanne Horn, beplantingsdeskundige en verantwoordelijk voor de tuinen rond het Rijksmuseum. Vandaag geeft ze een rondleiding en daar wil ik bij zijn.
Als oud-Boskoper zijn de plantennamen er destijds wel ingeramd, maar de toepassing blijft een worsteling. Schapen met vijf poten noem ik ze, beplantingen die altijd en overal wel kunnen, met als resultaat een soort groentesoep. Sanne Horn werkt daarentegen methodisch. Ze zet een kader neer van kenmerken waaraan de beplanting moet voldoen. „Dan blijkt dat je tot verrassende keuzes komt. De beplanting is eigenlijk je belangrijkste ontwerpinstrument.”
Ik kijk om me heen. De toehoorders, verrassend veel zij-instromers van middelbare leeftijd, hangen aan haar lippen. Gek eigenlijk. Waar zijn al die vakbekwame hoveniers en ontwerpers, weten die het allemaal al? De paradox is dat Sanne in de praktijk het tegendeel ziet. „Er is een schromelijk gebrek aan kennis en aandacht. Hoveniers zijn aannemers geworden die zich alleen op het bestek richten. Maar tuinieren is net koken, je moet er bij blijven. Om bloemrijke beplantingen goed te laten gedijen, is basale kennis nodig van de grond en intensieve aandacht voor de beplanting, eigenlijk het ambachtelijke hoveniersvak. Daar ontbreekt het aan.”
We lopen rond. Ik zie prachtige beplantingen met bijzondere soorten als Amsonia en Saruma. We komen aan bij een tuin waarbij schoolkinderen betrokken zijn. Alles ziet er perfect uit, het groeit als kool. „Kinderen tuinieren met zoveel liefde, dat zie je terug in het resultaat. Hier staan ook plantenbakken die door daklozen worden verzorgd. Outsiders die overal geweerd worden, maar hier met succes tuinieren.” De toehoorders, randfiguren in het vak, knikken enthousiast. Er is nog hoop.
