Lief koolmeesje, ik weet het, jij kan er niks aan doen hoor. Jij ziet dat malse groene buxusrupsje en denkt dat dat een goed idee is. Ik neem het je niet kwalijk, ik zou in jouw plaats precies hetzelfde doen. En als vader voel ik met je mee als je die opengesperde, om eten smekende bekjes van je kroost probeert te vullen met iets voedzaams.
Maar lieverd. Het is niet goed voor je. En zeker niet voor je kindertjes. Ik zal er niet omheen draaien. Ze gaan er dood aan. Ik snap dat je er van schrikt, maar het is echt zo. Buxus is namelijk hartstikke giftig en raad eens wat dat rupsje net gegeten heeft? Inderdaad, je snapt het. Wist je dat een paard van 750 gram buxus al binnen een half uur het loodje legt? Reken dat eens om naar je eigen gewicht? Schrik je van hè?
En er is nog iets. Boze mensen hebben een hekel aan die rupsjes. Ze vreten namelijk hun plantjes kaal. En daarom gebruiken ze gif. Niet dat het echt goed helpt trouwens, want ik zie nog steeds echt heel veel kale buxus. Maar als ze het gebruiken hoeft het ook niet per se gunstig te zijn voor je gezondheid hè? Gif. En jullie zijn toch al zo broos las ik. Een kindersterfte van soms wel 25%. Poeh, daar schrikken ze zelfs in Afrika nog van.
Ik kan natuurlijk nooit precies weten waar jullie dood aan gaan. Buxusrupsjes, gif of zijn jullie gewoon een zwak volkje? Of alle drie. Niemand weet dat precies en iedereen roept er maar iets over. Zo zijn wij mensen nu eenmaal. We praten heel makkelijk harde-roep-mensen na. Maar eet gewoon geen rupsjes meer. Die buxus is exotisch en die buxusrups ook. Ik zou in dit geval wél willen zeggen, eigen insecten eerst. Is nu even veel beter voor je.
Want , lief koolmeesje, ik kan je karakteristieke fietspomp- geluid in de ochtend niet missen. Maar een vergelijkbare papegaaiendiscussie zoals die over de neonicotinoïden en varroamijt wel. Weet wat je eet, lieverd, niet alles is goed voor je. One man’s meat is another man’s poison.
