Twee jaar geleden, na de desastreuze aardbeving in het kustgebied van Ecuador, volgde een grote migratiegolf van gedupeerden naar het overeind gebleven Quito. Families die alles kwijtgeraakt waren, zochten een nieuwe toekomst en hebben die hier ook veelal gevonden
Nu twee jaar later, beleven we een nieuw humanitair drama: dat van onze verre noorderburen in Venezuela. De economische, politieke en sociale instabiliteit heeft ervoor gezorgd dat de afgelopen twee jaar al zeker 10% van de bevolking zijn thuisland heeft verlaten. Dat komt overeen met 3 à 4 miljoen vluchtelingen. De meesten zoeken een nieuw bestaan in Colombia of zijn op doorreis naar Chili. Maar ook in Ecuador verblijven er naar schatting al 150.000 vluchtelingen.
Door hun onmiskenbare Venezolaanse accent, pik je ze er zo uit op straat. Als gevolg van de hyperinflatie (13800 % in de afgelopen 12 maanden) is het gemiddelde maandsalaris onderhand gezakt tot minder dan 5 euro. Onvoorstelbaar! Het beetje geld dat er nog is, wordt opzij gelegd om de uitreis te kunnen betalen.
De VN-vluchtelingenorganisatie (UNHCR) maakt in de omringende landen inmiddels overuren. In veel steden zijn opvanglocaties geopend, en zo ook hier in Quito. Tientallen Ecuadoraanse vrijwilligers helpen mee met het verstrekken van soep en maaltijden. En heel Zuid Amerika stelt zich gelukkig wel solidair op.
Ook bij FleuraMetz kwam de realiteit deze week ineens dichtbij. In verband met ‘de dag van het kind’ hadden we een dagje uit georganiseerd voor 40 kinderen, die om uiteenlopende redenen niet meer thuis kunnen wonen en in opvanghuizen terecht zijn gekomen.
Eén van de nieuwe gezichten was die van Johismel. Een 16-jarig Venezolaanse jongen, die door zijn ouders was achtergelaten bij zijn oma. Zijn ouders waren al geëmigreerd. Maar ook zijn oma kon nu niet langer meer voor hem zorgen. Onwetend waar zijn ouders zijn, zat er voor hem niets anders op dan ook maar te vertrekken.
Liftend en met slechts één rugzakje heeft hij de 2.500 km tussen Caracas en Ecuador afgelegd. Totdat hij hier als minderjarige aan de grens werd gestopt door de douane. Na tussenkomst van de UNHCR is hij uiteindelijk veilig in het opvanghuis terecht gekomen.
Het was een bijzondere ervaring om een dagje met hem door te brengen en zijn ervaringen te mogen horen. Johismel is nu gelukkig in goede handen. Maar hoe zal het die miljoenen anderen vergaan? Dit is vast pas het topje van de bekende ijsberg.
Victor van Dijk,
Area-manager Zuid-Amerika FleuraMetz
