Met open mond staarde ik de rechter aan: dit kon toch niet waar zijn? Hoorde ik dit goed? Had hij dit echt gezegd? Ja, dit had hij echt gezegd! In wat voor Bananenrepubliek leefde ik eigenlijk? Heel even was ik er zeker van nu echt naar Zweden te emigreren maar later leek me dát toch ook weer niet de oplossing.
Zonet had de rechter uitspraak gedaan. Het ging om een zaak van twee jaar geleden. Mijn collega’s waren in een tuin aan het werk en tijdens de klus werden drie apparaten ontvreemd. Nu dacht ik: daar ben ik voor verzekerd maar helaas: „Er is geen braakschade meneertje, wij vergoeden niets.” Dus deed ik aangifte in de hoop dat de heggeschaardieven ooit werden gepakt.
Ook plaatste ik een oproep op Facebook. Wat bleek? Een mevrouw had de diefstal per toeval gefilmd met haar dashcam. Automerk, kenteken; alles was in beeld. Bij een volgende inbraak werd de dief op heterdaad betrapt.
Het had twee jaar geduurd tot de zaak voor de rechter kwam. De inbreker had bekend, mijn apparaten waren verpatst. Het ging nu onder meer om de schadevergoeding voor de slachtoffers. Die werd toegekend: hij moest mij €1.500 betalen. Behalve dat werd hij veroordeeld tot taakstraf.
Normaal staat er 90 uur op een vergelijkbare inbraak. De rechter: „We hebben hier niet te maken met een hele zware jongen. Hij is op zijn zestiende veroordeeld voor mishandeling, heeft deze diefstallen op zijn naam en zit momenteel in hechtenis voor overtreding van de Opiumwet: mij lijkt twee maal 25 uur taakstraf voldoende voor genoemde overtredingen.
Geen zware jongen? De knul was 22 jaar en had er duidelijk geen notie van dat je ook kunt werken voor je geld. Die gast moet minstens twee maanden aan het werk worden gezet. Ik heb nog wel een baantje voor hem…
