Het is vrijdagmiddag. Die pleeg ik over het algemeen letterlijk te nemen. Rust in de tent, met alleen nog wat administratieve klusjes. Even kijken of het nieuwe Vakblad al online is. Op Twitter zie ik een bericht voorbijkomen met de naam Lucas Vos. WAT???
Tegelijkertijd komt er een app van mijn zoon binnen. Hij is met een groep van de Tuinbouwjongeren Oostland een weekend in Engeland. ‘Lucas Vos kapt er mee.’ Ik stuur terug dat ik het net heb gelezen. Ik schrijf er niet bij dat ik er een beetje van slag van ben. Dat doe ik even later wel richting Lucas zelf, nadat hij me op Twitter bedankt voor de column in het Vakblad. ‘Je vertrek valt me rauw op het dak,’ schrijf ik er bij.
Want dat doet het. Hoe is het mogelijk dat je als CEO van FloraHolland eind 2013 aantreedt, een stip op de horizon zet met als jaartal 2020 en er dan net over de helft de brui aan geeft? Ik kan er werkelijk met mijn pet niet bij. Wat is er aan de hand?
Lucas Vos zelf komt met het verhaal dat FloraHolland de komende jaren een ander type leider nodig heeft. De veiling bereikt een fase van ‘operationalisering’ en daar is hij niet de juiste man voor. Dat lijkt een plausibele verklaring, maar het klinkt mij vooral als heel kortzichtig in de oren. Alsof je zoiets niet kunt bedenken wanneer je aan de klus van CEO begint! En het blijkt, als ik Jack Goossens zo lees, vooral de opinie van Vos zelf te zijn. Wat is er nu dan opeens zo anders dan de afgelopen jaren? Liggen we voor op de koers die in 2020 tot het gewenste resultaat zou gaan leiden? Is het doel al bereikt?
Ik noem het de pest van de voorbijgangers. Mensen van buiten de sector die zich niet willen binden aan diezelfde sector. Die wel veel in gang zetten, (en daar zitten ook goede dingen bij!) maar uiteindelijk niet verantwoordelijk zijn als de plannen moeten worden uitgewerkt. Dan zijn ze naar de volgende job gehopt.
Mijn waardering voor het enthousiasme van Lucas Vos is groot. Nog steeds. Maar ik houd er wel een katerig gevoel aan over.
Kees van Egmond
