Al eens gehoord van waterlinzen? Ik tot voor kort eigenlijk niet. Een ander woord voor waterlinzen is eendenkroos of kortweg kroos, dat ken je natuurlijk wel. Misschien heb je het ook gelezen laatst: „Kroos kun je eten.” Het blijkt een vergeten groente te zijn.
In 1644 werd kroos al uitgebreid beschreven in het eerste Nederlandse Medicinale Herbarium, het Cruydt-Boeck. Iets waar ik nooit over had nagedacht, kroos eten. Dat gekke plantje dat allerlei vijvers en sloten in korte tijd van een groen deken kan voorzien. Dat plantje wat mij als kind ooit in het water liet kukelen. Je kunt je vast voorstellen hoe dat gebeurde.
Wat is nu zo geweldig aan kroos? Het groeit als een tierelier. Het verdubbelt elke 2 tot 3 dagen in het groeiseizoen. Kroos voelt zich thuis in sloten en plassen met een mestoverschot, met zo’n groeikracht kun je immers wel wat extra voedingsstoffen gebruiken. Daarenboven zuiveren ze het water waarin ze groeien.
Allemaal goed en wel hoor ik je denken, maar daar red je de wereld nog niet mee. Het bijzondere is: „Kroos is een eiwitgewas. Het bestaat voor 40% uit eiwit en laten we daar nou een groot vraag naar hebben.” Momenteel gebruiken we soja om aan die eiwitvraag te voldoen, met de kap van duizenden hectaren regenwoud tot gevolg. Eén hectare kroos levert net zoveel eiwit op als tien hectare soja, reken zelf maar uit.
Het is nog even wachten tot het in Brussel is goedgekeurd als nieuw voedingsmiddel. Daarna ligt het, al dan niet vermomd als vegaburger, binnenkort bij je in de supermarkt. Nieuwsgierig geworden hoe het smaakt? Er staat een waterlinzenkookboek online, daar staat in hoe je te werk moet gaan. Mijn schepnet staat alvast klaar. Ben benieuwd naar stampotwaterlinzen met spek. Bon appétit!
