Achter op de nieuwe kwekerij is ook maar gelijk een nieuwe waterzuivering aangelegd. Zo natuurlijk en begrijpelijk als maar kan. Totdat de nullozing ter sprake komt.
’De gemeente is afgehaakt, want die snapt er geen rambam van!’, laat de kweker zich ontvallen, terwijl we kijken naar het water in zijn nieuwe sloot.
Eigenlijk is het een natuurlijk bassin, een opvangbekken, met drie compartimenten. Een drietraps-biosloot, dus. Iets verder naar links zijn een paar watersilo’s neergezet. Rechts ligt een echte sloot. Met meer gras erin dat gemaaid moet worden, dan water.
De stromen restwater zou hij in kaart brengen. Zodat de gemeente, of het waterschap, of allebei, het kunnen toetsen. Vanwege dat nulprotocol dat vanaf 2018 in de glastuinbouw geldt. Maar ook voor boomkwekerijen zoals deze hier. Met tunnels, teelt los van de vollegrond. Drainwater wordt opgevangen. Dat gaat dus uiteindelijk de biosloot in.
Iris ligt al lekker in die sloot. Goudwindes moeten er ook in zwemmen. Geen karperachtigen hè, want die wroeten teveel. Dan kunnen de leidingen dichtslibben. Water moet niet stilstaan maar stromen, ook al is het maar een beetje, stelt de kweker. Helder.
Al die natuurlijke middelen filteren het water. Als er nog meststoffen in zitten, haalt Iris die er wel uit met haar wortels. Zoveel is dat ook weer niet, relativeert de kweker. ’Als ik vol bemest, is de EC niet meer dan 0,5 en het water wordt ook nog eens dik verdund. Dat is niks vergeleken bij 2,5-3 in de glastuinbouw hè.’
Maar wat als er nog restjes middelen in zitten? Het water gaat in principe wel de kwekerij weer in. Recirculatie hè, dus nullozing. En wat als de silo’s vol zitten, de biosloot ook, heb je dan toch restwater om te lozen?
De vertwijfeling slaat toe bij de kweker. ’Ik hoop niet dat die regelgeving ook voor mijn situatie geldt, want dan moet ik een zuiveringsinstallatie neerzetten, toch?’ Hij verwacht dat het zelfs nog meer kost dan een rib uit z’n lijf. ’Kost me vijf ribben!’
Foto: Arno Engels
