Moederhart

‘Wil jij iets zeggen tijdens de uitvaart?’ De vraag van vriend Rob is kort en helder. Zijn demente moeder is gestorven aan corona. Heel triest allemaal. De vraag overvalt me. Eerst is er de schrik van het nieuws. Vanaf m’n 14e kom ik bij Rob thuis. Als puber was ik thuis niet altijd even gezellig. Ik vond mijn moeder maar saai. Robs moeder was anders. Ze was 18 toen ze Rob kreeg. Stiekem waren wij, vrienden van Rob, een beetje verliefd op haar.

En nu is ze er niet meer. Gestorven op de Covid-afdeling van een verzorgingstehuis waar ze zonder enig bezoek lag. Omringd door verzorgenden in plastic pakken, vreemde wezens van een andere planeet. Ze snapte niets van de situatie, was volledig ontheemd. Dan weer angstig en wantrouwend, dan berustend, als een klein kind. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe dat voor haar moet zijn geweest. Het enige houvast die laatste weken was een schilderij van bloemen, dat op haar kamer hing. Ze herkende het en dat gaf haar rust. Natuur als oriëntatie.

Een paar dagen later krijgen we de rouwkaart met het schilderij. Een aquarel van een biedermeier met roze en witte Helleborus. Weer word ik geraakt. Het schilderijtje zelf stelt niet veel voor, ik zou er waarschijnlijk achteloos aan voorbij lopen. Maar de betékenis is ontzagwekkend. Het tafereeltje moet voor die vrouw een anker in een woeste zee zijn geweest.

Schrijvend komen er geen leuke anekdotes over haar in herinnering waar ik de bijeenkomst een beetje mee kan opvrolijken. Ik zie alleen een lieve, knappe moederfiguur waarbij alles goed was. Een groot, warm moederhart. Jongens waren we, pubers zoals alleen pubers kunnen zijn. Jongens die niets te betekenen hadden, zonder een moederhart.