Ik kijk op mijn horloge. Drie uur. Het is doodstil in huis. Ik kijk om me heen. De kamer komt mij midden in de nacht vreemd voor. Ik lig in het logeerbed. Alleen. De dekens voelen klam. Ik heb het warm. Heb ik koorts? Dus dan heb ik het..! De paniek slaat meteen toe. Ga ik hier ziek van worden…? Ga ik hier dood aan…? En hoe moet het dan met mijn vrouw? En ons huis? En al die tuinen die gemaakt moeten worden?
Gisteravond begon het. We waren even bij mijn broer langs geweest en bij terugkomst maakte ik de open haard aan. De eerste keer dit seizoen. En terwijl de geur van brandend hout zich verspreidde, was ik me opeens bewust van de prop in mijn keel die ik steeds wegslikte.
„Ik heb last van mijn keel”, zeg ik als we aan een wijntje voor het knetterende vuur zitten. „Dat viel mij ook al op”, was het droge antwoord van mijn vrouw. „Denk dat je beter even apart kan gaan slapen.”
Hier lig ik dan. Te malen. Moet mijn broer straks bellen. Zal ik hem aangestoken hebben? We zaten ver genoeg uit elkaar, maar het was gezellig en we hebben gelachen. Ook ik. Waar ben ik allemaal niet geweest afgelopen week? Was veel thuis aan het werk maar heb ook klanten bezocht. Die moet ik allemaal gaan informeren.
Hoe moet het nu verder? Eerst testen. Al voelt dat nu overbodig. Alle symptomen zijn aanwezig. Kan ik morgen nog die tuin inmeten? Daar woont toch niemand, dan kan ik thuis het ontwerp maken. Maar ik moet ook naar Boskoop. Nee, dat gaat niet. Alles annuleren… Zo sus ik weer in slaap.
De volgende ochtend. Een beetje verkouden. Eerst getest zien te worden. Voorlopig alles maar afbellen. We zien wel.
