We hebben nog een lunchbon toch?’ Uiteraard. Die staat permanent op mijn verlanglijstje voor Vaderdag of voor mijn verjaardag. En als mijn vrouw niet uitkijkt dan regel ik het ook nog zo dat zij een bon krijgt voor Moederdag of háár verjaardag. Ik profiteer graag mee.
In de afgelopen maanden lag zo’n lunchbon dan wel te verstoffen. Want vind maar eens een restaurant in coronatijd. Onbegonnen werk. Of je moest een lunch laten bezorgen, dat kon soms nog wel. De heel slimme restaurateurs kwamen naar de mensen toe deze lente. Er was hier zelfs een plaatselijke cateraar die wekelijks in een wijk van Lansingerland kwam koken. Van tevoren brachten ze folders rond, daarop vulde je in wat je graag wilde hebben en op de dag zelf kon je dat aan de kar afhalen. Is dat slim?
Want let wel, wij tuinders kregen klappen in het begin van de coronauitbraak, echter, na verloop van tijd trad er toch weer herstel in. Maar restaurants, dat was andere koek. Eerst moesten ze van hun al ingekochte verse waren af en daarna konden ze duimen gaan zitten draaien. Gewoon helemaal dicht! En dat betekende voor een groot deel van hen totaal geen inkomsten. Heftig. Ik kan me voorstellen dat je dan heel blij bent als je voorzichtig weer open mag.
Alhoewel, met alle regels was dat nog steeds geen pretje. Hoe ziet je verdienmodel eruit als je maar een heel beperkt aantal mensen mag binnenlaten? En hoe regel je het buiten op het terras als vrienden of collega’s niet bij elkaar aan een tafeltje mogen zitten? Bovendien voelt dat ook nog eens als onrechtvaardig omdat ze onderweg wel bij elkaar in de auto mochten plaatsnemen. Je kon dus wachten op de eerste die sloopauto’s als zitjes op zijn terras zou zetten. Humor.
Voor ons was dat niet nodig. Wij zaten op de eerste zaterdag dat het kon in Brouwerij De Molen in Bodegraven. Onwennig, het personeel ook. Het mocht weer. De lunch smaakte, maar geld om de kachel aan te steken was er niet, zo te voelen. De volgende keer kies ik liever een terras met hobbykasjes.
Kees van Egmond
Lees hier meer columns van Kees.
